“Presteren onder extreme weersomstandigheden vraagt veel van je. Of je nu als politieagent op straat staat, je dagelijks aan de weg werkt of de post rondbrengt. Je moet ermee dealen, klaar. Dat geldt ook voor mij als wielrenner. Je moet constant alert zijn: wat zijn de weersvoorspellingen? Wat trek je aan? Maar ook: wat eet je, wat drink je en wanneer?”
“De meeste ‘indianentricks’ ken ik na meer dan tien jaar in het peloton wel. Zo ben ik niet van de kou, vooral niet als het regent. Ik gedij het beste bij hitte. De kunst is om dan een zo dun mogelijk shirt te dragen. En dat je regelmatig even afzakt naar de volgwagens om wat ijspakjes te scoren, ook voor de ploeggenoten. Ideaal om even in je nek te leggen tijdens het fietsen. Maar het belangrijkste is toch wat je binnenkrijgt en hoeveel.
Bij extreem warm weer hou ik altijd extra goed bij wat ik precies inneem, tot en met de hoeveelheid suiker in mijn bidon aan toe. Ik drink extra veel bij hitte, dus dat betekent dat ik ook extra veel suiker binnenkrijg. En dat is niet altijd verstandig, want het gevaar bestaat dan dat mijn maag die hoeveelheid suiker niet aankan. En als er iets is wat je niet moet hebben op de fiets, dan is het wel een verstoorde maag. Weet je wat altijd goed is? Warme thee. Yep, still going strong…
Over ‘old school’ gesproken. Heel vroeger reden wielrenners nog in wollen broeken, zeg maar in de tijd van Eddy Merckx. Kleding is dus de andere sleutelfactor. Dat is echt niet te vergelijken met het materiaal dat we nu allemaal hebben in de koers: superlicht, waterafstotend, warmtebehoudend en helemaal op maat. Slobberen is er niet meer bij. Je hebt zelfs kleine ‘pads’ die in je handschoenen passen. Die blijven zo’n zes à zeven uur warm, als een soort minikruikjes. Schaatsers gebruiken die pads ook.
In het begin vond ik al die mogelijkheden maar niets. Zag ik tijdens de Ronde van Italië een gast rijden die helemaal was ingepakt voor de laatste beklimming: Joaquim Rodríguez. Hij leek wel een struikrover. Overdreven, vond ik. Ik had juist zo min mogelijk aan. Maar uiteindelijk won Rodríguez wel die rit, met meer dan vijf minuten voorsprong op mij. Ik was ijskoud en echt helemaal gesloopt. Dat was, letterlijk, een les voor het leven.
Wat dat betreft neem ik mijn petje af voor mensen die elke dag buiten werken. Ook zij moeten maar op de juiste manier zien om te gaan met de elementen en rekening houden met risico's. Zoals ik dat in het peloton doe, moeten zij ook samen met hun werkgever en collega’s maatregelen nemen die ervoor zorgen dat ze hun werk optimaal kunnen uitvoeren. En de werkgever moet dat ondersteunen, omdat hij of zij weet wat de elementen kunnen doen.
Ik wens u veel inspiratie bij de uitvoering van uw werk, zowel in kou als hitte.”
Laurens ten Dam
Wielrenner bij CCC Team
